Tıpırtılar Şiiri - Kökeli Ozan

Yüreğim kırık dökük,
Ne anlamı varki ıslak dudakların.
Ben öpmedikten, öpülmedikten sonra.

Mırıldanırım adını, bıkmadan usanmadan.
Kış gününde, soba kenarında üşümüş,
Kedi yavrusu misali, sayıklarım, hayıflanırım işte.
Ne sırtımı sıvazlayan biri olur,
Ne teselli edenim, nede derdime ortak bir dost.

Ne ünüm, ne ünvanım,
Nede sarayımdaki cariyeler.
Ben zavalıyım buralarda yapayalnız.
Zaten yüreğim kış günü gibi soğumuş,
Donmuşum üşümüşüm, üşütmüşüm zaten.
Sen yine kendin gibi bil.
Gönül kırğınlığı de gitsin,
El alem, duymasın bilmesin,
Gönlümdeki savaşa karşı direnemediğimi.

Bugün hiçte günümde değilim.
Ne önemi varki, sensiz pat çiçeklerinin.
Bir başka kokuyor sanki,
Sararmış, dökülmeye yön tutmuş yapraklarıyle,
Bana sonbaharı, anlamsız gidişini, hatırlatıyor.

Yürüyorum sensizce,
Sessizce, ıssız caddelerde.
Etrafımda tıpırtılar,
Dökülüyor sonbahar yaprakları.

Ömrümdeki son fasıl belkide.
Mavi ışıldaklı arabalar,
Ellerinde şırıngalar.
Kollarım bedenime sarılı,
Etrafım kuşatılmış.
Baş ucumda kardan adamlar,
Bir noktaya takılı,
Anlamsız bakışlarım.

Yüreğimde esintiler,
Beynimdeki anlamsız fırtınalar.
Süpürüyor içten içe, kemiriyor.
Bir ürperti var içimde,
Kendimden ürküyorum.
Kulağımda tıpırtılar,
Ve üstüme kapanan,
Belkide, bir ömür hiç açılmayacak,
Tımarhane kapıları.