Tını Şiiri - Selma Ateşin

Toprak ağır soluyor nefesini,
hasreti ağır dalların.
Yaşamaksa yalansız;
zoru tanımak en baştan,
kırmak korkunun kanatlarını.

Savrulmaksa;
nehir boyu,
rüzgarsız sırtlarda.
Bir zaman sonra,
ensende tahakkümle
yalnız kalırsan;
kır kolunu kanadını,
uçuşan esaretler,
göğü sarmasın.

Tanımasın ürküntü kanatları,
gamsız günlerin atıkları,
boş vakit eğlencesi;
tasasız serzenişler.
Gün belki elimdeki;
belki boşuna terkedişler.
Toprak derin soluyor nefesini,
karanfiller açıyor gidenlerin yerine,
kurşuni renkler kuşanmış hava;
boğuyor...

Gecede bir iz;
çarmıha gerili,
bir nefes darağacında! ...
Nasıl yarım bırakılmışsa sevinçleri,
öylesine gizemliydi öyküleri,
öylesine yabancı bedenine:
Tutsak...