TiN Şiiri - Erol Dal

İncir ağaçları vardı
Tepelerini soluyan dağın,
Dipsizlerde olduğu belli köklerin.
Büyük sütunları vardı
O pürüzsüz muhteşem gövdenin.
Rüzgâr en tepelerinde raks ediyordu;
Örtüsüyle Havva’nın öylesine nazenin.

İncir ormanı görmediniz değil mi hiç,
Hoş bu incir de değil
Adı zaten TİN…

Öylece duruyordu karşımdaki ben…
Şahidim, ve Tin ve Zeytin.
Bahçelerinde numunesini gördüğüm
Aslında yüce ve azim.

Ben o şehre hiç gitmedim.
O dağı da görmedim.
Ormanın siluetten farksız
Bedenden hariç sakinlerini
Karanlığın içinde ancak seçebildim.

Dedi bana dağ,
“Bu karanlıktan geçmelisin.
Aydınlıklar hep sonundadır sesin”

Yürüdüm ürpermiş ellerim semaya dönük
Dilimde tin ve zeytin türküsü
“La ilahe illa hu”
Şehrin bütün lambaları sanki nicedir sönük.

Yaklaştıkça ben
Kaçıyorlardı önümden siluetler,
Daldıkça derinlerine doğru ormanın
Sıklaşıyordu ilmekler…

Vardığım da meydana,
Tek bir mezar taşı vardı.
Tabutun sıcaklığından belli
Mezar taze ve yeni;
Toprak zaten burada hep nemli.

Mermerdi belki mezar, belki de değil;
Fark edemedim, zaten önemli de değil
Üstünde bir isim vardı
İsmin içinde ben…
Oysa ölüm yoktu ki burada
Sadece lüzumsuz beden…

Uçurumun kenarına vardığımda aydınlıktı güneş,
Şehrin insan kokan havası geliyordu içten, içten
Koşarak indim bulanarak toprağa,
İndikçe yuvarlandım,
Soluyarak koşan atlar ile yarıştım.

Şehre vardığımda güneşin gizlenme vakitleriydi.
Orta yerinde kurulu Pazarın en cafcaflı günüydü,
Ben yürüdükçe kaçıyordu tıpkı yukarıdaki gibi insanlar,
Tanıdık simalardı oysa hep, aynı bezgin suratlar.

Anladım,
Bu şehrin garip bakışlarını sonunda,
Asıldığım sehpanın çözülmemişken daha ipi
Aslımdan dönüyordum bir daha geri.
Elimde Tin’den kalma koca bir yaprak
Dudağımda aynı türkü
La ilahe illa hu

Güneş kayboldu.
Yüzler de öyle.

Kaldım,
Bir başıma,
Bir de yüksek minare.
Koştum hızla yanına,
İçi heyhat beyhude…

Haykırdıkça haykırdım
La ilahe illa hu
La ilahe illa hu
La ilahe illa hu…

Belirdi, masum yüzler usulca
Dudakları titrekçe,
Söyledikleri terennüm
Aynıydı kanımca.
Çağırdım bir, bir uzaktan
Tin ile sessizce.

Gördüm ki,
Bu şehrin geri kalanı,
Karanlıklarında dolaşan dağın
O mahpus ruhları.