Her geçen gün artan özlemlerimizde kayboluyoruz.
Her bir eksilme,
anı’larımızdaki ‘an’larımızla bütünleştiriyor bizleri.
Dün gibi yaşadığımız çok ‘eski’lere hemen yarın ulaşabilsek umudu beklentimize istek katıyor.
Eskileri yaşamak değil keşkelerim,
artık o eskilere kavuşmak, dileğim.
Artık öylesine arttı ki ‘özlem’,
‘yaşam’ın nefes almak olmadığında eriyor insan...
Bir ümit...
Bir beklenti...
Neden olmasın ki...
Belki yarın...
06 Kasım 2020 İstanbul
Mustafa Erdal GüzeldemirKayıt Tarihi : 22.11.2020 16:22:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!