Kömür gözlerinde tanıdım hayatı
Hayatın ilk çığlığı kadar anlamlı.
Ve en güzel ışığı evrenin
Gözlerimin içindeyken,
Kömür karası gözlerin.
Gidişin;
Son mumun sönmesiydi.
Güneşin doğmadığı,
Karanlık bir gecede…
Son geminin kaybıydı.
Şehrin sesini dinledim,
Bir sen yoktun içinde.
Sıcak bir dokunuş aradım,
Tutunamadım sisli havaya.
Sonra…
Bilmiyorum ne yaptım…
Ne acı bilsen sesini duyamamak!
Ve seni bulamamak
Aslında en zoru sözünde duramamak…
Ne dersin?
İşte bizde tutamadık!
Öyle durgun ki deniz!
Işıklarla bir olmuş, yas tutuyor…
Kıpırdasam; deniz çıkacak…
Işıklardan gölgem oluşacak.
Ve ben; dalmışım resminle hayallere
Nice engin dalgalara gözlerinde…
Bebeğim sen üzülme!
Her bebek elbet öğrenir yürümeyi.
Konuşmayı da…
Anlatmayı sonrada
Ve bahaneler yaratır.
Yada ortadan kaldırır.
Centilmenlikten midir?
Bu duyguların ayaklanması…
Ya göz kararması,
sırt ağrıları?
Baş Belasının dönmesi…
Çaresi var mıdır?
Bu sabah;
Yalnızlığın ertesinde,
Yanaklaryıda güller açmış,
Gamzeleri umut kokan,
Saçları dalga dalga,
Gözlerinde kömür karasıyla,
Umutlar ektim yüreğime,
Filiz verdi ermeden bahara.
Nice fırtınalara direndi
Kök saldı her yanıma.
Çiçekler açtı dallarında
Nice kara sevda…
Sen en tatlı uykularda,
Bense yıllanan zamanda
Hasretinle doluyum
Hüzünler büyütüp taşıyorum,
Hiç yorulmadan.
Bir gün bırakıp hepsini
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!