Tılsımpâre Şiiri - İbrahim Soyalar

Aksaktı bir ayağı,
Yok denecek kadar
Az görendi gözleri,
Çirkin, yaşlı, siyah
Karganın kanadında,
Gizliydi tılsımpâre…

Kim, neden, ne zaman
Koymuştu, bilinmezdi,
Engin yaşama sevinci
Bu parçaya bağlıydı,
Yaşlı karganın sanki…

Kanat ucuna alıverip
Her okşamasında taşı,
Bir parçanın yüreğinden
Eksildiğini hissederdi…

Beklenen sona doğru
Giden ayak sesleri
Aynı tempoda hızlanırdı,
Önce fırlayacakmış gibi
Atardı soluksuz yüreği,
Sakinleşirdi sonra yavaşça…

Günlerden bir gün
Kanatlarının arasından
Kayıp düştü tılsımpâre,
Çamurların arasına
Kör ışığını yansıtarak…

İsyandaydı işte o gün
Vadenin dolduğu an dı,
Sonunun başlangıcına
Denk gelen yeni gündü…

Ölüverdi aniden karga
Çırpamadı heybetiyle
Bir daha kanatlarını,
Çınar oldu devrildi
Olduğu yerde sessizce,
Kapadı gözlerini usulca…

Bitik çamurda oynayan
Kısa yırtık pantolonlu,
Gözü kara minik çocuğun
Avuçlarında doğdu
Yeniden tılsımpâre…

Gözleri yakan alevi
Yürekleri yakan ışığı,
Parlayıp kapladı etrafı
Nur oluverdi aniden…

Bu umuttu, harap olan
Gönüllerde yeni doğan,
Yeniden boy verip
Filizlenerek tüm dallarda,
Yüreklerde yeşerecek
Vazgeçilmez umuttu bu…

Eve geldiğinde küçük çocuk
Elleriyle yüzünü yıkadı önce,
Özenle arındırdı sonra
Çamurundan tılsımpâreyi
Cebine koydu göğsündeki…

Usulca okşadı onu
Hafiften gülümsedi sonra,
Ayışığı vuruyordu odaya
Perdeyi delen nuruyla o anda…

Yüz yukarı uzandı yatağına
Asılı kaldı tavana sonra,
Kilometrelerce uzaklıklara
Daldı gözleri bir süre,
Süzüldü yelkenlilerin peşinden
Ve kapandı gözkapakları…

Gözleri yakan ateş parçası
Cıvıl cıvıl çocuklar içindeydi,
Gökyüzünde özgürce süzülen
Binlerce uçurtma vardı
O ise pervasızdı tek başına…

Önce avuçlarında lezzetli
Şekerpâre oldu tılsımpâre,
Sonra semada bir aypâre
Doyasıya oynadı çocuklarla…

Nihayet çamurun içine doğru
Yeniden yuvarlandı cebinden
Karaya çalan üzgün bakışlarla…

Barışa ve kardeşliğe doğarak
Aranabilmek –Umut- olmalıydı…

Kayboldu bulunabilmek umuduyla…

Yeniden… Ve yeniden…