Tiksiniyoruz! Şiiri - İlhan Önal

Mantıkla hareket ettiğim döneme ne zaman geçtim, kaç yaşındaydım, bilmiyorum? Bunun bir safahatla insana uğradığının farkındaydım.
” Birinci çinko, ikincisi ve nihayetinde tombala!” Peki, kaç yüzyıl yaşamıştım ben? Gözlerimi, dilimi, tenimi, kulaklarımı, burnumu çok sokmuş olmalıydım kararlarıma ve işte sonunda gelen ihtişamıyla geldi… “Yanıldım.”
Akciğerimi kullanmak istemiyorum. Denize uzatılmış, tahta bir iskelenin, ıslak gıcırtısında dizlerimi esnetiyorum… Dizlerim aynı kararlılıkla sesler çıkartıyor… Ensemi yalayan soğuk bir rüzgâr; yapay bir utanç bırakıyor cümlelerimde…
Hep aynı sözü tekrarlıyorum…
“Ey intihar, çığlık ol ve düş bileklerime!”
Tutku karmaşası bir yaşamın kalabalığından kaçmak istiyorum; ama nereye? Beyaz sayfalara bıraktığın karakter nasılda düşündürücü!
Bir tırnak makası bulmalıyım!
Ve tüm tırnaklarımdan kurtulmalıyım…
Beni canavarlaştıran ne varsa kurtulmalıyım!
İşte: Siyaha bağlılığım bu yüzden. Ve bende isterdim, ellerimde artıkları kalmış bir cinayet…
Büyük, küçük çanların sesinde büyülenmişçesine yürüyen milyarlar, bazı yalnız ruhları rahatsız ediyor.
İki gram uyku uyuyamamanın garabeti, tehdide dönüşüyor. Ve tiksiniyorsun!
Kafam, beyninde yolcu gibi, kavramsız yol alıyor. Tüm odalarının lambalarını yak!
Heykelleri yıkmak ve kırmak kadar kolay hiçbir şey yok ki! Hem belki yaşamın sahici peygamberi olma
yolunda bir harekette olabilir bu…
Yavaş yavaş bana su içir!
Susuz kalıp, ölmek istemiyorum…
Gövdesini yere bağışlayan bir ağacın; sessiz gölgesinde kıvrılıp, toprağa başımı yaslayıp magmayı dinlemek istiyorum… Göğsünü uzat ve damarlarında birkaç cümle öldürelim… Bende tiksiniyorum!
Yaşamın, yaşanan kısımlarından deliler gibi tiksiniyorum!
Ve kentlerin azizlerinden tiksiniyorum!..
Filozofların mantık önermelerinden ve paradokslarından tiksiniyorum!
Bir şeyin parçası olabilirim, onlar da bir şeyin parçası olabilirler… Bu bir bokta olabilir… Belki de aynı kararlılıkla onlarda benden tiksiniyor!
Bu diyalektikte kim haklı çıkabilir ki?
İlk çağın saçma düşünceleri yakıyor içimi.
“ Dünyaya gelmek, arkheden kopmanın bir suçu, ölmek ise; bunun karşılığında yaşayacağımız ceza!”
Tümel olan her şeyden nefret ediyorum.
Aynaya yürü ve aynı oranda ağzını aç. Suç unsuruysa, aynada gördüğümüz o delik aynı değil mi?
İşte bu bizliğin içinde kimse masum olan tercümeler yapmasın beyninde…
Kimse masum değil ve olmayacak…
Senle ben tiksiniyoruz...