The End Şiiri - Satılmış Turgay Karabacak

THE END

Karanlıklar içinde kalakaldım
Bir elini uzatan yok mu dostlar
Önümü aydınlatan bir ışık arıyorum
Bir ışık tutan yok mu dostlar

Önümde sağımda solumda çukurlar
Arkama dönsem hep hain pusular
Kanımı emmek için bekliyor bu yarasalar
Ne zaman ne zaman bitecek bu sancılar

Tut elimden kaldır beni sevdiğim
Bir ömür beklediğim yolunu gözlediğim
Canımı uğruna verdiğim göz bebeğim
Sen tek yeter ki gel yine de vereceğim

Aşkın için ferhat oldum dağları deldim
Mecnun gibi aşkından bir bak halime eridim
Ey vicdansız sende hiç kalp yok muş meğer
Bir bak bir bak halime ne hale geldim

Seninle yarını aradım geçmişi unutarak
El ele göz göze hep ileri bakarak
Bir değil biz deyip her derdi aşarak
Pembe panjurlu evimizde geçmişi anarak

Kızımız oğlumuz odadan odaya koşacak
Kim bilir belki bir iki vazo kıracak
Aldırma kırılan vazo olsun yeter ki
Kalplerimiz ellerimiz bir ya canım sanki ne olacak

Hayallerim hep hayalde kaldı anlayan var mı
Yıldızlar kaç kez kaydı dileklerimi duyan var mı
Dört yapraklı yoncalar sevmiyor dedi hep
İnanmadı yüreğim saçmalık dedim hep

Ben seni ben seni gerçekten sevdim
Anlamadın bilemedin artık boş verdim
Kendime yeni bir hayat çizdim seni sildim
Gerçek aşklara yelken açtım THE END dedim.