Thasil Keşen Şiiri - Yusuf Kartoz

Senden haber alamadığım zamanlar,çileler içindeyimdir
Devası sendin,yoksunluğuna çare için aranır bulunurdun
Şöyle perdeyi hafifçe çekip bir bakışın bin hazza bedeldi
İçimde kabaran coşkuyla olabildiyince deli divane olurdum
İşte o anların verdiği hazzın etkisiyle kendimden geçerdim

Bu sevda hiç bitmesin ayrılmayalım diye sürekli düşlerdim
Geleceyinin olmadığını biliyordum,ama ona güveniyordum
Ayrı şehirlerde okumağa başlamamız ilk kopuşu başladdı
Aheste ritimli okul hayatım,durumu istemedende pekişdirdi
O kadar kendimi inandırmışdım ki,bensiz olamaz bilirdim

Her eve dönüşte ilk aradığım kişi oydu, pekte göremezdim
Bir seferinde her şeyiyle birlikte kayıplara karışıvermişlerdi
Bu olayı sevdanın bittişinin habercisi olarak kabul eddim
İçimden oh be,dünya varmış deyipte; yenilerini aramadım
Gerçek bilinsede; nasıl bir yazılım ki bile bile kopamadım

Tam unuttum derken; yine kendini telepati ile hissettirdi
Beklenmedik çıkışına hiç anlam veremedim; acemiydim
İş hayatına atıldım; ah! arandım deyipte koşup arayamadım
Olay gerçek niyetinin mihenk taşı olup çıkıverdi,anlamadım
Gizemli kalmış bilinç altını öğrenmeme sebeb olmalıydı

Sen gerçekten kimseyi sevemezsin sevdam,yalancısın
Aşık biri ilen oyalanarak,tecrübeler kazanmaya çalışdın
Günü geldi yalanınıda hatırlamaz olup,yeni hayata atıldın
Senide ebediyen yalanınla başbaşa bırakıp unutacağım
Evinde gök mavisi gözlerinle ufku ve denizi seyret artık.