Tezene Telden Iradı Bozkır Garip

Can bıkkın
Tezene, telden ıradı.
İşaret parmağı, yorgun.
Nağmeler, bağlamanın perdelerine dargın.

Hepimiz et ile kemiğiz nihayetinde,
Toprakla kucaklaştığımızda
Dalları olan, bir yemişimiz kalacak üzerimizde
Yaşadığımız ömür ise anlatılacaklar.
Yaşattığımız kadar neşe,
Yaşadığımız ile garibiz, mahlas’ız da.

Çok laf edip bıktırmadan canları,
Bir tel ile mızraba sığdırıp
Evvel ile ahiri…
Alıp dertli başı iki el arasına.
Kendi, kendinin ettiğine telaşlanmadan
Özünde, telkinle, hüzün…
Lakin tezene telden ıradı
Bozkır garip.

Başımı kaldırıp, baksam, gökyüzüne.
Yıldızlar arasında;
Hacıbektaş’ı Veliyi görsem,
Taptuk’un eşiğinde,
Yunus’tan aşk dilenen olsam.
Gel dese bir ses,
Her halim ile bir Mevlana bulsam…
İsyana gelsem,
Açılan kapılardan Şah’a çıksam.
Gırtlağımdan Muharrem’in bozlak şerbetini akıtsam.
Yeter mi?

“Sevişmek İbadettir “ dediğinde garip…
Bozkırında, onun tezenesinden
Bu dünyaya ah!
Yalan dünya desem
Karacaoğlan’a yetişemedim diye mi üzülsem?

Can niye bıkkın?

Tezene telden ıradı
Gönlünce eremedi murada!
Farkında değil, gitti garip…

Ben neye üzülsem…