Tezek Kokulu Sınıflar Şiiri - Erhan Erbay

Güzel haberi alınca,
hep düşülür yollara,
artık ne gelirse
otobüs, kamyon, traktör,
bir varsam da.
Cebinde tebeşir,
çantasında kitap,
aklında
sevgiliyle yaz akşamı.
Keçilerden yol istenir,
yarenliği karabaş yapar
korur uzaktan,
sabahları süt gönderir bekçiyle,
muhtar hanımı Dilfiraz ana
çelimsizdir diye,
yürekleri yufkadır
ekmekleri de.
Sıvası döküktür okulun,
bayrağı eski,
sınıflarda odun sobası
kozalaktır, tezektir yanar,
az gelir ısıtmaz.
Gözleri parlak Kara
yanakları soğuk Kırmızısı
gülüşleri ciğerden
önlük sökük,
yaka yırtık,
burunlarda sümük,
sararlar öğretmenlerini,
yaban komaz ısıtırlar,
Çankırı’nın, Giresun’un, Bingöl’ün çocukları
hep aynıdır.
Ne öğrendiyse verir öğrencilerine,
kırkbeş dakikada,
iki sınıfa üç sınıfa,
sabırla, hayretle, sevgiyle,
zil çalarsa da
bitmez öğretmenlik
gece yatana dek.
Ali’si, Ayşe’si,
berdeli, kuması,
meydan çeşmesini bilir,
ağayı da bilir, kan davasını da,
Savaşçıdır artık,
elleri öpülesiye
köy öğretmenleri.