Tezat Şiiri - Haşem Baygümüş

Nice şafaklar söktürdüm
kapkara akşamlardan,
ihanetlerden uzun süreli, sağlam
cazip ve hatta ebedi vefalar nakşettim.
Ben kotarılmış ayrılıklardan
yüzen gemiler yaparken ölümcül tersanelerde
sen imalı yalnızlıklar tüttürürdün
eski, yeni, mavi ve kara trenlerden.
Sen gitmeseydin bu nazenin gökkubbeden
ve ben gelmeseydim binlerce viraneye.

Saadetin zindan duvarlarına asılı olduğunu
kirli bir kaldırımda ağlayan
bir kız çocuğu bildirdi bana.
Vefalı bir tebessüm okunuyordu
kan çanağı gözlerinde,
ayrılık koca bir menfezin müsebbibiydi yüreğinde.
O tükendi,
ben tükendim.
O ölümden dem vurdukça
ben haşroldum hesap meydanında
hep yeniden yeniden.
Acılar henüz azabın şafağında
kim bilir daha kaç akşam geçireceğim
karanlığın çığlığında
Sen gitmeseydin bu nazenin gökkubbeden
ve ben gelmeseydim binlerce viraneye.

Ah, anlayabilseydi beni
acılara kuşanırken hüma kuşu,
kırgın hayalleri kursağında
iç kan ağlayarak alıp gitmeseydi,
sukut beni kahkahaların tutukevinde hapsedip
hür olmasaydı dışarda..
Ne desem,
ağlayan serçeler hangi toğrağa düşerse
ben ordayım beyazlar içinde.
Davetsiz, emrivaki
ve bizzat kabirimde.
Sen gitmeseydin bu nazenin gökkubbeden
ve ben gelmeseydim binlerce viraneye...