Tezat Şiiri - Can İstif

Karmaşanın en karmaşık,
Sessizliğin en dingin anında
Yüreğinde korlar yanarken,
Mutluluktan ağladığında
Karnı aç uyuyamazken,
Şarabın yanında bir dilim ekmek bulduğunda...

Sarı saçlı mavi gözlüye bakarken,
Yanık tenli kara gözlü aradığında
Yaşamayı sevdiğini düşünüp,
Düşüncelerinde boğulduğunda
Herkes ne kadar vicdanlı derken,
Kendini vahşi, sıkıştırılmış ve acaip bulduğunda...

Uzayıp giden yolları kısalttığın,
Çok kısa anları bile uzattığında...

Be kardeşim!
İnsan olduğunu anladığın, hatırladığında...
Tahta kutuya girip, vuslatla tanıştığında
İşte gerçek diyeceksin,
Kendi karanlığında...

(23.11.2004)