Tez unutulur ölenler

Azrail geldi canımı almaya
Salavat getiririm tanrı huzuruna varmaya
Hakkınızı helal edin derim yanımdakilere
Derinden bir inleme sesi gelir kulağıma

Yavaş yavaş gözlerim kapanırken dünyaya
Ismarlaşırım dosalarımla göç etmek için dünyadan
Çıkar canım kesilir nefesim bağlanır çenem
Toplanır dostlar ağlar anam bacılarımla birlikte

Yakamı yırtıp soyarlar, çevirirler kıbleye
Çiçekler konar üzerime en sevdiğim eşyamla birlikte
Murat almayan yavrum diye ağlar anam yürekten
Bacı kardeş Ana Baba dostlarım toplanmışlar başıma

Suyumu koyarlar ateşe ateş bile matemli
Her yer susmuş sanki tutuyorlar yasımı
Teneşire koydular yıkamak için bedeni
İmamlar toplandı kim yıkayacak bu Mehta’yı

Kefenimi keserler beyaz çifttaseden
Giydiriyorlar o ak elbiseyi üzerime
Koyuyorlar tabuta yolculuğa çıkmam için
Hazırdır’ım artık sonsuz yolculuğa

Çıkıyorken evimden ağlaşıyor bile kuşlar
Anam Babam Bacım tabutuma sarılırlar
Gülmeyen yavrum diye haykırıp ağlaşırlar
Ne yapsalar etseler engel olamazlar

Tabutum evimden uzaklaşırken yavaş yavaş
Arkamdan bir sürü dostlarım ağlayacak
Daha yirmi iki idi yaşı murat almadan gidiyor diye
Çanları için Anamın Babamın yüreği dağlanacak

Musallaya konacak cüsseli vücudum
Namazım kılınmak için cemaat saflar tutacak
İmam bu Mehta’yı nasıl bilirsiniz diye sorduğunda
Allah rahmet etsin iyi insandı diyecekler

Mezarcı kazmıştır derin mezarımı
Tabutum alınır musalladan konur mezara
Sağ tarafıma yatırıp örterler üzerimi
Murat almadım dünyadan soldum gül gibi

Vücudum topraktadır ama ruhum dünyada
Melekler söyler bana günahsızsın sen
Tartılmış günahım iyiliğim fazla gelmiş
İyilere ölüm gelir kötülere çok sonra

Niçin öldüğüm sorulunca sizlere
Yazdırın taşıma kısadan hayat hikâyemi
Bir sevdiği vardı vermedi ona vicdansızlar
Baharında açmadan soldu deyin

Her gelip gecen dua okusun baksın uzaktan
Mezar taşımı okuyunca vah der içinden
Bu vahlar bir anlık tez unutulur ölenler
Gelmesinler yanıma uzaktan Fatiha’yı çok görmesinler

Benliğim bazen hayal olur dostlarımın gözüne
Yaşarır gözleri ağlarlar kalbinin derinliğinden
Ölenle ölünmez vaz geç ağlamayı der kendine
Gün gelir onlarda unuturlar bir el gibi

Vasıf’ım sevdiği için feda eder bu canı
Baharda açan gülleri soldu kıştır hep yazı
Gönlündedir cennetin aşk bahçesi
Ana Baba unutmaz sönmez ciğerdeki ateşi

VASIF TEMEL ÇOBANOĞLU
1.3.1982 PAZARTESİ SAAT:10.10