Tez Gel Gonca Gülüm Şiiri - Muzaffer Çetin

Güzel ahlak timsali, benim nazlı kızım,
Sol yanımda, dinmek bilmeyen sızım,
Gökyüzünde ışıyan, parlak yıldızım.
Gel gayri hasretine, dayanamaz oldum.
Düşen bir yaprak gibi, sarardım soldum.

Sensiz günler uzadı, bana yıl oldu.
Dağlar eğildi, üstünden yol oldu.
Gözyaşlarım aktı, her yer sel oldu.
Gel gayri, hasretine dayanamaz oldum.
O gezdiğimiz yerlerde, izlerini buldum.

Daha dün, minik minik adımlar atardın.
Aman düşmesin diye, elinden tutardım.
Babam deyiversen, beni mutlu ederdin.
Ne çabuk büyüdün de, gittin uzaklara,
Hasretin gönlümde, onulmaz bir yara.

Dün, bebeklik resimlerin geçti elime,
Annenle beraber şöyle baktık, hüzünle,
Ayrılık ateşi bir kez, düştü gönlüme.
Tez gel nazlı kızım, ne olur bekletme;
Yaralanmış kalbimi, her gün tekletme.

Arkadaşlarını gezerken gördüm sokakta,
Hepsi seni sordular, dedim çok uzakta,
İnşallah geleceksin, bekliyoruz bu hafta.
Tez gel gonca gülüm, sabrım kalmadı.
Tavas’ta okumanı istedim, lakin olmadı.

Hüzünlensem sorardın ’baba nedir derdin? ’
‘Sakın üzülme her şeyde bir hayır var’ derdin
Beni mutlu etmek için, ne güzel de gülerdin.
Özledim seni, canımın parçası körpe fidanım.
Hadi gel artık bekletme, hiç kalmadı sabrım.

08/12/07