Teyzelerin Teyzesi Şiiri - Resmiye Mümün

Teyzem Rabiye Çelik’e

Amansız illet aldı onu bizden
Dağ gibi kadını devirdi birden
Elli iki yaşında göçtü dünyadan
Geride bıraktı üç kız ve oğlan

Ailesi uğraştı yaşatmak için
Acısını biraz gevşetmek için
Çocukları ayrılmadı başından
Umutluydular onun genç yaşından

İnsanları severdi, kalp kırmazdı
Düşünmeden ağzından laf çıkmazdı
Durmadan çalıştı, parası vardı
Herkese eli açık, cömertkardı

Şiir kitabıma çok değer verdi
Son anda bile elinden düşmedi
Veda vaktinde sözler yetmedi
Acısı içimde-asla bilmedi

Gözümün önünde hayatla cengi
Beti benzi sapsarı, uçmuş rengi
Sendin sülalemizin tek gözdesi
Rahat uyu, teyzelerin teyzesi!