Teyin, (Sincap) Şiiri - A. Yüksel Şanlıer

Sıçrarsın daldan, dala hep öterek,
Büyürsün yedikçe, cevizi giderek,
Kuyruğun geniş kaldırırsın bilerek,
Severdim yavrunu, omuzlarımda.

Sincap derlerken,başka yerlerde,
Teyin derler ona bizim çevrelerde,
Öterdir ceviz ağaçlı, bahçelerde,
Tirik,tırak tirik tırak deyip, o yerde.

Çocukluğumun oyuncağı arkadaşı,
Bağ bahçe aralarındaki şen yoldaşı,
Çaldığım cevizlerin,üzümün sırdaşı,
Hep teyin olmuştu, ben okullu iken.

Beraber girerdik, bazı gün sınıflara,
Cebimden çıkar, kaçarken aralara,
Kovalarken bir haller olurdu kızlara,
Teyindi okulda bile, öz arkadaşım.

Az tutmadık,kovanda yavrulardan,
Az korkmadık,dalda öten anaçlardan,
Mal sahibi kızar da atlardık dalllardan,
Teyin bizim evdeki, oyuncağımızdı.

Gömer cevizi güzün duvar diplerine,
El değdiremezdik, keskin dişlerine,
Yavrular küçükse koyardık yerlerine,
Dişlerini törpüler de, öyle beslerdik.

Ne yaramazdık biz çocukluk çağında,
Elma erik toplardık, ellerin bağında,
Anaçları öterken, cevizle pelit dalında,
Biz ağaçlara çıkıp, yavruları toplardık.