Tevellüt Şiiri - İsmet Anik

Beni tanıyan var tanımayan var
Adımı söyler resmime bakanlar
Tanımayan tanısa neye yarar
Tanıyan beni-adem bilmedikçe

İki Dünya arasında yolculuk
Sırtta küfe, kalpte kefe yorulduk
Bir nefeslik gölgede konuk olduk
Aşiyan baki-mekan kalmadıkça.

Ne sultanlar konup göçtü bu handan
Han viran, hancı revan olduğundan
Fanilik var olsan da şahı-cihan
Esamen namı-cihan salmadıkça.

Hitamda tevellüt gününü anmak
Abes! kendi yalanına inanmak
Zor dibi tutmuş hayattan tat almak
Baldıran balda-ziyan olmadıkça.

Diyelim bu gün doğdum yarin öldüm
Sade; ağlayana güleni gördüm
Fark edermi gün gördüm devran sürdüm
Huzurda hıfzı-beyan vermedikçe.