Tevekkül Şiiri - Miri Arpacı

Çıldırmış yıldırımlar,
düştüğünden beri
tevekkülle örülmüş damlara,
beklemekteyim
ne zaman bitecek diye
şu amansız secde,
eli kolu bağlanmış
öfkeye değer bir hayretle.

Kim unutturdu
şu ellere kılıç tutmayı?
Kim unutturdu
zorba gözlere adil tokadı?
Bir yanağın acıdıysa
öbür yanağını çevir —
işte bu barış,
helal lokmalara şifrelenmiş.
Kılıç ise yeraltında da keskin,
gülümseye gülümseye
kör olmuş gözlerin…

Güne acıyan güneşler doğmakta
bu topraklarda.
Kalmadı gecede artık
huzurlu bir karanlık.
Yağan yağmur duasız,
nursuz gök dağlanmakta.

Yaşanası bir korku değil bu,
umuda dair…
Yaşamak için gerekli
o ilk uçuşun —
bu, o korku değil
gözlerindeki
ilk defa kanat çırpan
her minik kuşun.

Nasır tutmayan eller
açılmamalı havaya.
Temizlenmeden şu toprak
değmemeli hiçbir alna.

Uyan!
Uykudan sonra gelir tevekkül.
Sen ekmedikçe olmaz
cennette bile
bir tek gül.

Kalk!
Yeterince demlendin.
Yeniden tak beline
kitap içindeki hançeri.
Temizlensin gelinler düğünlere,
yeniden söz verilsin çocuklara.
Bırak taşısın hayatı
aciz sandığın bedenin.
Ağlaya ağlaya
açılmayacak gözlerin…

Çıldırmış yıldırımlar,
düştüğünden beri
tevekkülle örülmüş damlara,
dilemekteyim
ömrümden ömür
ayaklanmış her cana.