Tevazu Şiiri - Bünyamin Demircan

Kibir; kerihin işi, kerih mahkûm; helak’e!
Kula gerek mahviyet, elzem ona tevazu.
Gurur; kalpte devasız, öldürücü bir leke!
Büyüklük; Hakka mahsus, kitapta böyle yazı.

Bak toprağa anlarsın, meali ne bu sözün!
Gez dolaş bahçelerde, seyreyle onu yazın!
Çalarsa “benlik” yine, elinde senin sazın?
O türkü, yanlış dostum, beynine bunu kazı!

Ana yapmış yaratan, türlü türlü nebata!
Merkez yapmış şu arzı, koskoca kâinata.
Eliyle şu toprağın, verilir binler ata!
Dön sende mahviyete, bırak artık şu nazı!

Ondan çıkan nehirler, yeşertir ovaları,
Ondan akan çeşmeler, doldurur kovaları.
Duymazsın o anadan, kibirli davaları,
Kâfidir demek ona, gurursuz hizmet hazzı!

Kovuldu cennetlerden, kibir’i seven şeytan!
Giremez o cennete, şeytana uyan insan!
Olmalı toprak gibi; felahı uman ins, can!
Sırf; RIZA”çalmalıdır; şuurlu kulun sazı!

Ateştir malum iblis, ondaysa; yoktur hayat!
İblisten medet ummak(!) modadır şimdi heyhat!
İblisçe her yanlışa, duvar ol mutlak dayat!
Daima; ”KİBİR” çalar, şeytanın çünkü cazı!

Tullab-ı iblis olur, daima inste nefis!
Nefisten alır emir, şuursuz akıl ve his!
Nefsine köle olan, ebeden nar’da hapis!
Cennetten mahrum kalır, nefsine olan kuzu!

Ey Rabbim ıslah eyle, şu azgın nefsimizi!
Sünnetle et terbiye, şuur ve hissimizi!
Ne olur gani eyle, uhrevi hissemizi!
Sevap tar taraklarda, dokuttur bize bezi!

19.09.2007.İzmir.