Bu beyaz şehrin karanlıklarına terk ettiğin
Fukara ruhumun sabık yansımalarında kalsın masumluğun
Rükû et ki;
Kıt dualarının son mısralarında
çiçek açsın bodur sonsuzluğun…
Mayıs ayının en sonunda
Kayısı çiçeklerinden kar yağarsa kollarına
Çağla beyaz,
Mevsim ayaz,
Çığ düşer her daim yollarına,
Sen bakadur yeşil sandığın cılız ağacının köhne yapraklarına
Dal kuru,
Kökün mezalim,
Karakış hep sarılır densizlikten kuruyan gözyaşlarına…
Tevâfuk idi bir çember etrafında dolaşan ruhlarımızın karşılaşması
Algıladığın gibi yorumla, yorumladığın gibi özümse
ve özümsediğin gibi gülümse
Zira yer yok sözlerimde senli tesadüflere…
Kayıt Tarihi : 5.6.2010 10:55:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Tevâfuk: Olması imkan dahilinde olmayan şeylerin bile olabilirliğini gösteren kuvvet, hoş rastlantı, birbirine uyma, uygun gelme
Algıladığın gibi yorumla, yorumladığın gibi özümse
ve özümsediğin gibi gülümse
Zira yer yok sözlerimde senli tesadüflere…
...
Tanım, anlatım muhteşemm...
Tebrikler Sayın Necat Necdet Demircan...
TÜM YORUMLAR (31)