Tevafuk Şiiri - Abdulkadir İnaltekin

TEVAFUK

...Yıllar sonra bir gün rastladım size,
Hasretle bakarken gözlerinize,
Yanımdan geçtiniz, fark etmediniz.
O kadar yakındık birbirimize,
Nefesim karıştı nefesinize,
Yüzünüzü bana çevirmediniz.

Her zaman kalbimde yaşattım sizi,
Gönlüme nakşettim hayalinizi,
Koşar adımlarla vardım ileri.
Bir an tutacaktım ellerinizi,
Araya girenler ayırdı bizi.
Hep sizi aradım, o günden beri…

Belki yıllar sonra bir daha, kader,
Size rastlamayı bana lütfeder.
Yıllar önce bana bir söz dediniz:
“—Borçlu olan, bir gün borcunu öder,
—Boşa kendinizi etmeyin heder.”
Biliyorum, beni affetmediniz…

...Yıllar sonra size tekrar rastladım,
Kırıldı o anda kolum, kanadım.
Saçınız ağarmış, benziniz solmuş.
Aramızda kalan boşluk bir adım,
Onu aşıp size ulaşamadım.
Hayat size ancak ıstırap olmuş?

Yol boyu uzaktan seyrettim sizi,
Adım adım izledim gölgenizi.
Mazi gözlerimde canlandı, bir an.
Belki de kenardan görenler bizi,
Anlamışlardır o ilk sevgimizi.
Neden ayrılmıştık sahi, o zaman?

Sizinle yürüyen çocuğa baktım,
Kalbin feryat etti, ağlayacaktım.
“Saadetsiz yuvanın tatlı meyvesi”.
Bu talihsiz ismi çocuğa taktım.
…Neden sizi gözü yaşlı bıraktım?
Belki de, kaderin bize cilvesi…

Nihayet durağa varıp beklerken,
Otobüs vaktine daha çok erken.
Biraz sonra sizi kaybedecektim…
…Otobüs durağa yanaştı, derken,
Yolcuların kimi inip, binerken,
Ve belki… bir daha görmeyecektim.

...Yıllar sonra size tekrar rastladım,
Peşinizden geldim hep adım adım.
Ve ağlayan bir genç: “Anne! ” diyordu.
Bu, bir acı ayrılıktı, anladım,
Maziyi andıkça, ben de ağladım.
Tabutunuz mezara gidiyordu.

Bir gonca çiçektin, ne çabuk soldun,
Ne zaman yaşadın, ne zaman öldün?
Gözyaşlarım andı güzel adını.
Bu yalan dünyadan ne murat aldın?
Sen bende ebedi hatıra kaldın.
Ey, talihsiz talihimin kadını! ..

Berlin–1989

Abdulkadir İNALTEKİN