Teşrîn-i Sânî Melankolisi

Bir de gönül kırıklığın olur,
Garip bir grip gibi döküldüğün,
Sağa sola bakıp arandığın,
En ifrit olduğun kişilerin bile
Selam vermesine gülümsediğin.

Bir boş hissedersin kendini,
Merdiven çıkarken bile,
Ayağını kaldırırken,
Bir basamağın daha az olmasını ödül
Bir katın daha az olmasını zafer addedersin.

Bir sürü arkadaşın, dost gördüklerin vardır,
Dost gördügünü sandığın oysa ki,
Arkadaşın bile olamayacaklardan hani,
Çıkarırsın onları ezberden
Hem de bir kalemde, ve,
Hemen oracıkta rahatlarsın sözde.

Bir etrafa bakarsın kafana inat,
Arayıpta göremediklerini mi desem,
Düşünüp te duyamadıklarını mı desem,
Hissedip te konuşamadıklarını mı desem,
Bekleyip te tutamadıklarını mı desem,
Öylesine bakarsın işte,
Hiç birşey olmayacağını bile bile.

Bir senaryo yazarsın oracıkta,
Dünyalar kurarsın hemencecik,
Bir kuşun süzülüşünden,
Bir yağmur damlasının halkasından
Rüzgarda savrulan bir yaprak parçasından,
Veya, ne bileyim, en çirkininden,
Ciğerine saplanan bir korna sesinden bile,
Yeni bir başlangıç, yeni bir hareket,
Yeni bir yön görmeye çalışırsın,
Ezanın okunma saatine göre dünyalar kurar,
Vapurun sesiyle gemiler yakarsın.

Bir de içe dönüşlerin vardır,
Dönemeçlerini yaşayıpta,
Hakimi olamadığın anların gelir gözüne,
Elini diğer elinle bile tutmak istemediğin,
Bir gözünle diğerini görmek istemediğin,
Aynanın karşısına gelince hızla kaçtığın,
Yüzleşemediğin ve ezemediğin,
Benliğinle birlikte, kendinin,
Kolundan tutup savurarak,
Poposuna bir tekme vurarak
Yollayasın gelir geri dönülmeyesi uzaklara.

Bir de yazmak gelir içinden,
Kavga edersin içinde büyüttüğün
Ve söylemeye kıyamadığın,
Belki de söylemeğe değmeyen sözcüklerinle.
Ne bileyim, candan bir hoşçakalın bile
Boşçakalın olarak gelir sana,
Dostça kalamadıklarına yana yana mı desem,
Hoşça olamadıklarını ana ana mı desem,
Posta koyamadıklarına vura vura mı desem,
Üzüldükçe üzülür,
Feleğin tülbentinden süzülürsün,
Damla damla, nokta olana dek.

ahmed emin fidan

Tarih:
2015 Rûmî Dünya yılı Teşrîn-i Sânî nin 20. günü
Yer: Fânizan.