Teslim olur suçlular, bilir ki sonu hapishane... teslim olur askerler, vatan için sevgiyle...
Teslim olur aşıklar, sevdiği bilse de bilmese de.. bırakır kendini sevdiğinin eline. Öyle saf, öyle çıplak... öylece işte.
Bu teslimiyetin değerini bilmez kimisi... tıkar aşığı penceresi bile olmayan, köhne bir hapishaneye... ağlamaktan yosun tutar hapishane duvarları... ne bir ışık, ne bir umut... öylece kalakalır seven. Ve.. ve sonra boğulur kendi gözyaşları içinde.
Kimileri görür bu teslimiyeti, el üstünde tutar seveni... tıpkı yurdu koruyan asker gibi... en yücedir, en kutsaldır onun ellerinde seven. Sevgisinin gururunu taşır bedeninin her bir hücresinde...
Kaç kişiyi sevdim şimdiye kadar... kaç kişiye teslim oldum kendi ayaklarımla... hep vatanı koruyan asker gibi gururlu, el üstünde tutulan olmayı beklerken, adi bir suçlu gibi hapishane köşelerine sürüldüm. Kim bilir kaç kişi için içinde boğulduğum gözyaşları döktüm... bir esaretten kurtulup kim bilir kaç hapishanede çürüdüm...
Son teslimiyetimsin sen benim.. iki yolun ortasındayım. Ölsem de asker gibi gururlu mu öleyim? Yoksa sevgimin cezası hapishanelerde mi çürüyeyim?
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
