Kendine acırken
Ağaç oldu
Kendi toprağında sımsıkı
Güneşine sarıldı
Yağmuruna yaslandı
Dallarında bedelsiz evler
Kuşların, uçurtmaların
Söylenmemiş sözlerin
Dileklerin belki yasların
Mucizene gülümseyen yapraklar
Yağmuru öptü
Kendini tanırken
Yok oldu
Dolandı rüzgarın beline
Kuşların şarkılarında sallanıp
Omzunda uyudu aşkın
Gövdesinde, kavuğunda
Yarasız sevdanın eli
Kalbinin sessiz dili
Bir oldu.
Kendine bakarken
Verdi gülüşlünden
Solmayan güneşleri
Hiç bitmeyen aşka inancından
Artık kırılmayacağı mekana hasretinden
Çağırdı bu kelimeleri
Söz oldu...
Sözüm ona dünya yalan
Hayat kısa,
Mutlu olmaya bakacaksın
Güvenemediğin kalbin
O yolu ne vakit açacak dersin
Değil mi ki; 'ben' i O'na
Dünyadan geçtiğimde vereceksin
Kendine varınca
Teslim oldu.
Kayıt Tarihi : 19.12.2009 18:30:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Büyük acılardan anlamaya vesile oldu.Belki de bunun için vardı.Sonra kendini bilmek, eleştirmek, kendini aşmaya çabalamak; kendi acizliğini tanıyıp irade gücünü keşfetmek için, gerekli makama, gönüllü bir teslimiyetten gücünün yetmediğine, aklın yetmediği bilgiye saygı için yazıldı.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!