275.
Beş yaşımdan beri (ya da yaşından bilemedim şimdi) etrafımda olup biten her şeye şaşırmaktan aklını kaybeden ben... -tam burada uçak uçuyor kısa bir es verin lütfen-
Ha ne diyordum olup biten her şeye şaşan ben, hiçbir şeye şaşıramaz oldum artık. Sevdiğim ata binip gelse şimdi kapıma, hoş geldin der kahve suyu koyarım, o derece mallaştım. Bana göre mallaşmaktan, anneme göre evlenmemekten, babama göre kafam karışık, Veysel'e göre... Ya Veysel çok da siklemez beni. Neyse...
Bir Melek var biliyor musunuz? Bir Melek var. Kızar şimdi neyse...
Üzülüyorum ya ben her şeye. Ota, böceğe, çiçeğe (insan hariç) , çocuklar dahil. Canımın sıkıldığı yerde, bir daire çiziyorum kendime oyuncaklarımdan. Ama bir şey eksik, taa bebeliğimden beri hep bir şey eksik hep bir şey eksik hep...
Kafan mı daha karışık saçların mı? Dedi bir adam bu akşam. Sustum öyle, bilemedim ne versem cevap!
Öyle öyle geçiyor işte günlerim, sormayın soru kızarım.
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
