Teselli madalyası Şiiri - Gürbüz Öztürk

Kalemimin ucunun yasal kımıldanışları
değildir bu şiirler; ben iflâh olmam.
Sözüm ona iflâh olmuş bir toplumda,
söylediklerim ve konuştuklarım,
yanlış işler yapan,
olmayacak ara caddelerde dolaşan,
ama ekmeği için dolaşan,
yine sözüm ona
ayıp işlerle gününü gün eden,
bir kadının yaşantısına benzer.
Özdeşleşir;
kalemimin ucunun kımıldanışları
zoraki şehvet kımıldanışlarıyla bu kadının;
ne o kadın mutludur,
ne de ben;
ne ben çözemediklerimle mutluyumdur,
ne de o sayısını bilemediği iğrençliklerle.
Mutsuzluk ne kadarda çok yakışır,
bir şairin,
ve de bir kadının sırtına.
Anam avradım olsun,
kırbaç gibi yapışır.
İzler kalmış,kalmamış
ne onun
ne benim umurumda.
Böyle yakışan birşey olduktan sonra.
Yaşamayı biliriz velhasıl,
onaylı tasdikli,
tamim edilmek üzere hazırlanmış,
her bir harfi kırbaçtan dökülmüş,
bilinen tüm mürekkeplerden,
daha çıkmaz solucan tonu lekelerle,
en kaliteli kağıtın; insan derimizin,
üzerine yazılan bu kaderle.
Mutsuzluk;
boynumuzda muhteviyatını bilemediğimiz,
bir madenden yapılmış,
dereceye giremeyenlere,
verilen bir madalya.