Teselli Şiiri - Kpt Yılmaz Bektaş

Ayrılığın tesellisi olur mu hiç, eğer varsa bir tesellisi
O da yeniden kavuşabilme umudu olsa gerek
Ayrılırken nasıl sarılıyorsa birbirine sıkıca mecalsiz vücutlar
Kavuşmanın telaşında öyle dolanır heyecanlı ayaklar
Kapı çalınınca; dudaklar titrer kalp daha bir hızlı çarpar…
Artık her şey aşikar her sırra neredeyse erdiğimiz gerçek
Batan Güneşin yeniden doğacağını kesinlikle biliyoruz fakat
Sabahında uyanabileceğimizi bilmek hala mümkün değil elbet
Sararmış bir yaprak gibi rüzgarla savrulmak da hep mümkün
Elde ne varsa yaslandığımız her neyse güvendiğimiz
Hiç birinin sahibi değilken bir ümide sarılmak
Ondan vazgeçmemek azmetmek asıl en büyük maharet
Yoksa nasıl dayanırdı dağ gibi hasretle bu küçücük yürek!
Ben Güneş kadar, buluta da güveniyorum yeniden yağacak yağmura da
Baharda renk renk açacak çiçeğe de yeniden yeşerecek yaprağa da…
Ondan, ayrılığın tek tesellisi: yeniden kavuşabilmek,
Eskisinden daha da sıkıca sarılabilme umudu olsa gerek!

Yılmaz BEKTAŞ