'Teselli Şiiri - Ahmet Bektaş

Teselli

Teselli olur yetime, dualar!
Asıl ikramiyeyi, egemen olanlar kapar!
Burada ben yiyeyim, orada da sen yersin!
Eğer sabredersen!

Günah! Aman ha, sakın yanaşma!
Korku, böyle yerleşir kula “Kul” olana…
Acaba, ulu kişilerden hesap sorulmaz mı?
Yediğin nane; sana helal, başkasına haram mı?

Zulüm, egemenlerin saltanat gerekçesi!
Feryadı basarlar! “Amanın! Eziliyor zavallılar! ”
İyi ki varsınız!
Meşruiyet böyle sağlanır; açıkçası!

Sus! Sen bilmezsin!
Nakil gelir, bilmem kaçıncı asırdan.
Akıl! O da seçilmişlerde en hasından!
Şükür! O da her halimize olsun…

Cennet cici, Cehennem öcüdür!
Koyunlar uysal, köpekler de cesur!
Amma çobanlarda bir sır var…
Nedendir bilinmez, asık suratlı olur ağalar!

“Bir teselli ver! Yarattığın mecnuna! ”
Teselli için, Leyla yeter mi?
Yetmez! Arife, Dünya yetmez!
Marifet, sadece kendini bilmek mi?

Uyanan insan, teselliyle doymaz!
Asıl ikramiyeyi kapıp, teselli verenler de onmaz!
Köhnemiş eski nasihatler, yeni yaraya merhem olmaz!
Taşıma su ile de zaten değirmen dönmez!

Ahmet Bektaş