Minicik bir papatyanın
Tek kalmış yaprağında yaşarken ben
Koca koca kırbahçelerine daldım seninle
Dünyayı tek yapraktan ibaret zannederken
Dursuz duraksız
Uçsuz bucaksız olduğunu öğrendim seninle
Zannederdim ki herşey
Yalnız sevgiden gülümsemekten ibaret
Değilmiş
Acıyı gözyaşını
Yok olmayı öğrendim seninle
Güneşsiz gökkuşağını
Karsız kışları öğrettin bana
Sevilmeden sevmenin
En güzel ve en acı yanlarını
Dünyanın milyonlarca duygudan oluşmasını
Bulutların üstünde yürümeyi
Ve hemen ardından yere çakılmayı
Ben ne çok şey öğrendim seninle
Seni yokluğunda bile sevmeyi
Yine sen yokken bile
Sana sarılarak ölebilmeyi öğrendim seninle
Teşekkürler sevgili
Kayıt Tarihi : 2.2.2014 21:59:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Mina Özge Akyüz](https://www.antoloji.com/i/siir/2014/02/02/tesekkurler-10.jpg)
TÜM YORUMLAR (2)