Önemsenmeye önemsenmeye önemsememeyi öğreniyor insan.
O saatten sonra da kayış kopuyor.
Dünya yansa umrunda olmuyor.
“Sabaha sağ salim mi çıkarmış
Yalnızlık canını daha ne kadar yakarmış
Gözünden akamadan kuruyan yaş’ın vebali hangi bahara kalmış “çetelesini tutmuyor.
“Martılar neden az simit yedi
Minnoş neden Tekir’e diş biledi
Hanımeli’nin boyu Begonvil’i neden geçmedi “ tek derdi oluveriyor.
Ama dönüştüğü bu kişiyi daha çok seviyor insan.
Saçı daha az dökülüyor.
Uykusu daha az bölünüyor.
Gözleri daha çok gülüyor.
Ve eski suretinden tecelli eden yeni siretinde kimin katkısı varsa,
Bir bir teşekkür ediyor....
Kayıt Tarihi : 18.7.2018 16:09:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
Ah Min-el Aşk
