Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Sevgili dostum
Sizi okumak öyle güzel ki. Çok sevdim gene bu şiirinizi. Teşekkürler. Gönül sayfamdan 10
Teşekkürler Rabbim,
Yaratılışta, doğumda ölümde
Teşekkürler Rabbim,
Gösterdiğin doğru yol üzerine
Sevgin iniyor kalbime gecenin bu vaktinde
Bütün yalanlar yıkılıyor, riyakâr bilgilerimde
Bitimsiz sevgilerimle...
Âlimoğlu
Sevgili hocam .anlamlı bir çalışma .bizi kul olararak yaratana binlerce şükür etmemiz lazım..birde bütün nimetleri vermiş .aklı selim olmak lazım duyarlı yüreğine emeğine sağlık yürekten kutlarım selam ve saygılarımla
Eğer Rabbimiz hepimizin aynı olmasını isteseydi programlardı bitkiler gibi hepimiz aynı olurduk,programlardı hayvanlar gibi hepimiz aynı olurduk,bizi kendine halife kıldı yeryüzüne ve akıl vardi çalıştırın diye ,güzel çalışmanızı kutluyor insanların hep beraber teşekkür etmesi gerekir,teşekkür edenlere mü'min denir.Selam ve saygılarımla
Teşekkür edebilmek ...
Yaşam içinde yakalanmış güzelliklerin farkında olabilmek demektir ...
Ve teşekkür nedenleri ile daha çok karşılaşabileceğin yolda yürümek gerekçesidir ...
Çok güzeldi sayın Mehmet Çoban..., yüreğinize, kaleminize sağlık ...
Teşekkürler Rabbim,
Yaratılışta, doğumda ölümde
Teşekkürler Rabbim,
Gösterdiğin doğru yol üzerine
Sevgin iniyor kalbime gecenin bu vaktinde
Bütün yalanlar yıkılıyor, riyakâr bilgilerimde
Ayrılıyorum, yolundan ayrı olanların izinden
Seyrediyorum dünya hayatını senin gözünden
RAHMAN VE RAHİM OLAN ALLAHIN ADIYLA....
Tebriklerim çok...
sayın dostum,
ben her ramazan mukaddes kitabımız kuranikerimin mealini okurum. yani birinci sayfasından başlayıp bayramdan önce son sayfasına erişip okumamı sonlardırırdım. bu sene bir kitap işiyle ilgilendiğim için başlayamadım. bunu zaten bütün sene kendimde bir eksiklik hissedeceğim.
allahın buyrukları, ve öğütleri bizim çadaş yöneticilerin demokrasi anlayışının çok üzerindedir.
ne varki bazı din adamları bu buyrukları ve öğütleri çıkar amaçlı başka yönlere yorumlayıp halk uyutmaya devam etmektedirler.
senin gibi buişi daha iyibilen bazı arkadaşlarımız halkı uyarmalılar. bu düşünceme çok uygun olmuş şiirine Mkaddes Kitabımızdan iki öğüt almışsın. ve aynı yönde bu öğütlere uyarak özgür yaşayacağını seslenerek diğer insanlarında özgür olmalarını istyorsun. o insanlar bunu zaten hakediyor. bizim insanımız dinine sadık insanlardır.
seni kutluyorum.
saygılarımla:
rr.akdora
Güzel bir duygu, soylu bir haslet, yaratılışın şuuruna ermek.
Kutlarım hocam, yolunuz açık olsun. Saygılar.
Doğru, dosdoğru yol. Sırat-ı müstakıym. Allahın yolu.
İnsanlar kendi akıllarına uyarlarsa, ortaya dünya nüfusu kadar bence çıkar.Yol belli, hedef belli amaç belli, halık belli mahluk belli, abid belli mabud belli. Kutluyorum.Selamlarımla.
ne güzel bir hayat...insallah cenentle karsilik görürsünüz...tebrikler
Teşekkürler Rabbim,
Yaratılışta, doğumda ölümde
Teşekkürler Rabbim,
Gösterdiğin doğru yol üzerine
Sevgin iniyor kalbime gecenin bu vaktinde
Bütün yalanlar yıkılıyor, riyakâr bilgilerimde
Ayrılıyorum, yolundan ayrı olanların izinden
Seyrediyorum dünya hayatını senin gözünden
Mehmet Bey, ne kadar muteşem bir şey olmalı dünya hayatını Rabbin gözünden seyredebilmek. Ne mutlu size. Ben henüz tahayyül bile edemiyorum.Rabbim bize de gnül gözümüzü açmak nasibeylesin dilerim. Muhteşemdi. Tam puanımla kutlarım...Naime Özeren
Bu şiir ile ilgili 33 tane yorum bulunmakta