Teşekkür Şiiri - Ender Günçelik

Bir adam, bir de kadın vardı
İkisi arkadaştı, hatta zaman zaman yakın birer dost.
Yolları aslında tamamen ayrıydı
Kadın başkasını sevmişti, adam başkasını.
İkisi de aklının ucundan bile geçirmezdi
Yollarının aşkın kavşağında buluşacağını.
Arkadaşlık orada bitmişti
Aşk vardı aralarında artık.
Zaman o kadar güzeldi ki
El ele idiler hep, göz göze.
Ama ne adam unutmuştu eskiyi, ne de kadın
Zaten kadın hiç bırakamamıştı sevdiği adamı
Bu aşktı, ama bu aşk en büyük yalandı.
Seviyorum demek en basit haldeydi artık
Adam bir gün kadına sevmiyorum dedi zorla
Pişman oldu hemen sonra,
Günlerce ağladı, gözü hep yollarda
Kadın zaten bu lafı bekler gibi
Belki sevindi, çünkü başkası vardı kalbinde
Belki üzüldü yaşanan her şeye.
Araya aylar girdi,
Yalnız geçen soğuk yaz ayları
Soğuktu yaz, çünkü adamı ısıtan eller, artık çok uzaktı.
Adam çok sevmişti, geri geldi
Kadının eski aşkı çoktan alevlenmişti.
Ama adam bir umut bekleyecekti.
Kadının sevmediğini söylemesine, geçmişi inkar etmesine rağmen
Bir umuttu adamın içinde,
Varoluşu adına taşıdığı küçük bir damla büyüklüğündeki umut.
Gözlerine güvenmişti kadının
Hep gözlerinden anlardı eskiden duygularını
Ama bu sefer o gözler adamı yanıltmıştı.
İçine sığdıramaz olmuştu adam duygularını
Bir gün gitti, kadının kapısına yanaştı
Haykıracaktı artık, gözlerine bakıp ağlayacaktı.
Kadının gözlerine takılmıştı adam,
Arada uzak bir mesafe vardı.
Kapı önündeki adamı fark etti kadın
Yine o gözleri konuşturdu
İğrendiği iğrençliklere bakar gibi adama baktı
Oysa haberi yoktu ki,
Adam onun gülüşü için hayattaydı.
Ölmüştü adam, gülmek ona haramdı.
Yaşamına son vermek istedi, yapamadı
Aslında hiç korkusu yoktu ölümden
Ancak geride onu sevdiğine inandığı dostları ve ailesi vardı.
Onları üzemezdi adam, o kadar anlayışsız olamazdı.
Adamın gözünde kadında haklıydı
Çünkü o da sevmişti başkasını.
Adam gitmez oldu kadının kapısına,
Kadın belki de onu unuttu sandı.
Oysa adam her gün, biraz daha kendini aşka kaptırdı.
O kadar sevmişti ki şiiri bile bitiremedi.
Ağladı, sızladı, günlerce kalbi alev alev yandı.
Saatlerce geçmişi andı, anıları duvara anlattı,
Teselli bulmuştu, duvarla yaptığı sohbette
Bir an düşündü, şiirin sonunu kadına bırakmalıydı.
Ama kadın yazsa yazsa “SON” yazardı,
Adamın yaşamın da yazmış olduğu, bir çok sona benzeyen.
Yaşananlara rağmen adam, hep onda, onunla yaşadığı ilklere baktı.
Bu ilkleri yaşattığı için kadına
“ Teşekkürler, yaşattığın her şeye çok teşekkürler ” diyerek
Şiire son noktayı attı.