Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
SAYGILARLA SANA BİR NAZİRE İÇİMDEN GELDİ SAYIM AĞBİCİĞHAYAT
Bence tarifim sana,
Aslında sevgi hayat.
Değer bahşeder cana,
Aslında sevgi hayat.
* * *
Sevmeyen can’ı bilmez,
Neşeyi bulup gülmez,
Düşer zirve’ye gelmez,
Aslında sevgi hayat.
* * *
Sevgi yaşamak demek,
Her can’ı candan bilmek,
Gülüp kendine gelmek,
Aslında sevgi hayat.
* * *
Yaradan hatırına,
Saygı duy sen her can’a,
Yol açar sultanına,
Aslında sevgi hayat.
* * *
Sevgi Hak’tan armağan,
Benzeri her gün doğan,
Hep sevsin insan olan,
Aslında sevgi hayat.
* * *
Congeri sevmek canım,
Nebimizse sultanım,
Hayat membaım canım,
Aslında sevgi hayat…
* * *
Ömer Çetinkaya
Congeri
İM DEPĞERLİÜSTADIM.
Herzaman cebimde ararım seni
Bulunca bir sevinç kaplar bedeni
Allaha zikirdir bunun nedeni
Elbette bu durum mest eder beni
Hayatın manasını ustaca bu dörtlükte dile getiren üstadımı canı gönülden kutlarım bende çoşarak ve affınıza sığınarak bu şiiri gönderdim. selam ve dua ile
ALLAH Rızasındaki Anafikir
Günah işlemeyi aklından bile geçirme!
O Şeytan, sana bir hastalık gibi bulaşır,
Şüphesiz, bir kan gibi damarında dolaşır.
Onun için zikirsiz bir an bile geçirme!
İnsan, Allah’a ancak bu şekilde ulaşır!
Şeytan ne ki? Melekler, kenarında dolaşır
Ve seviçlerinden birbirleriyle oynaşır.
Allah rızası da “anafikrine” ulaşır!
Geçip giden ömrüm, Allah’ı andıkça güzel,
Devamlı bir Allah aşkıyla yandıkça güzel!
Zikir ki ekmeğim-suyumdur, her şeye bedel!
Benim ruhum odur ki, zikre kandıkça güzel!
RIZA AKBULUT
Sevgili Dost,Gönlünü içtenlikle kutlarım güzel bir şiir okudum, kalemine sağlık.İlhamın bol gönlün şen olsun. Sevgi ve saygılar... oktay çöteli-Elazığ
Tebrik ediyorum Yusuf abi
hürmetlerimle
Gafletle uyku bizi, karanlığa yürütür
Tefekküre dalmayan, duyguları çürütür
Nice uyuyan vardır, uykuları ağırdır
Uyandırıp söylesen, duymaz seni sağırdır
Uykulardan bezenler, zikir ile gezenler
Hikmetin manâsında, deryaları yüzenler
mevlam zikrinden fikrinden geri koymasın cümlemizi inşaallah üstadım saygılar
gurbetten sılaya
selam ve dua ile..
Harika efendim
sağolun, var olun.
Sizi muhabbetle
selamlıyorum...
dilinizden zikir, gönlünüzden iman, elinizden tesbihi çeviren kuvvet eksilmesin efendim. selam ve saygılar. ***10***
Cemali-Hikmet AKSU
allah tebihinden ayırmasın yusuf abi.tebrik ve tam puanla selam ve uda.
Bu şiir ile ilgili 8 tane yorum bulunmakta