Tesbih Şiiri - Aynur Baydar

Boncuklar yeşildi, minnacık filizdi
Çekildi lay lay lom
İki sek sek, bir köstek
Hemencecik büyüsek
Boncuklar oldu pembe
Başımızda kavak yelleri esmekte
Ne giysek, güzelliğimizi göstersek
Güçlüyüz, büyükler yapamadı
Biz dünyayı düzeltsek
Heyecanla, inançla hızla çekiverdik
Otuz üçü fark etmeden devirdik
Bordolaştı boncuklar
Çekilen renklerin ayırımına...
İlk nişaneye vardık
İkilemlere başladık
Telaşla akan boncukları tutma çabası
Tespihin bütününü kavrama yaşı
Nafile çaba...
Bordolar elden kaymakta
İkinci otuz üç ün nişanesine
Hızla varılmakta
Ya sabır ya sabır bolca
Her taneyi
Mutlulukla çekmekmiş çare
Önde gidenler öyle söylemekte
Dönüp bakmaya başladık
Beyaz imamenin devamı
Yeşile pembeye özlemle
Tespihin rengi oldu kehribar
Güz yapraklarıyla yoldaş,
Saçlarda beyaz
Boncuk çeken parmaklar
Durdurulamıyor
İçimiz ayak direse de,
Geldik kara tanelere
Keşkeler, mutluluklar, özlemler
Dizi kaldı geride...
O da ne?
Beyaz renkli imame
Çok yakın görünmekte
Tespihin anlamı çözülmekte
Telaşla boncuk çekilen ellere
Dikkat edilmekte
Her renge bulandık çıktık,
İstesek de istemesek de
Bu renkler ne izler bıraktı bizde
Başladık, döndük dolandık
Devrimizi tamamladık
Estağfiru’llah zamanımız
Beyaz imame ile yan yanayız
Yeşil, pembe çok mu bulanmış
O el yaşamış
Beyazı da çoksa,
Erermiş muradına
Karalar fazlaysa
Sakla ellerini, sakla
Bembeyaz imameden çıktın yola
Her renkten çektin oysa
Niye bunlar yok, karalar çok
Yat ağla, kalk ağla
Koca ömrün geçmiş boşa