Tesbih Şiiri - Mehmetcemre Çetin

Aşk en çokta çaresizliktir
Ve bunu en iyi ikimiz biliriz
Şimdi anlamı yoksa da sözlerin
Ve konuşabilme cesaretini yitirmişse gözlerin
Ne kadar tanıdıksa güneş
ne kadar da arkadaşsa gece
o kadar biliyoruz artık birbirimizi
o kadar seviyoruz

sözlerime kırılmıyorsun bile
bu füme kabullenmişlik duvarlarımız da
ve ram edilmişken duygularımızın silueti
eski fotoğraflardan oluşan bir albümüz artık
mesela somurtkan bir akşam da uzandığımız
bunca üşümüşlüğün sığ birikintisi gibi

bildiğim en yürekli kadınsın sen
bunca dikleştiğin aşka yenilmeyeceksin değil mi
ayrılık gibi küçük bir ayrıntıya takılıp
boşaltma sakın kıyılarını

bütün kalabalığım senmişsin meğer

sensizlikmiş
yalnızlık dedikleri de

sen bana bakma
sevdiğim hüzün senfonilerinden birindeyim
öyle düşün
ya da çocukluk ediyorum işte

arabesk takılıyorum gene
seni içine almayan bir akşama

neye sayarsan say
kaçtan başlarsan başla
artık ne bir imameyim
ne sıradan bir taş
hayatına dizmeye başladığın yeni tesbihte.