Teşbih Şiiri - Ali Rafet Haznedar

Uzun bir kavağın, uç noktasına,
Ağzında taşıyor, saman çöpleri,
Azimle yaptığı, kuş yuvasına,
Nöbet tutar sokmaz, hain tipleri,

Her bir yumurtayı, özenle koyar,
Üstünde oturur, içini boyar,
Belli etmese de, çok korktuğunu,
Nesline gelecek, kaygısı duyar,

Çıkınca yavrular, yumurtalardan,
Birisi düşmüştür, büyük kavaktan,
Can çekişiyorken, bir kedi gelir,
Hiç haberi yoktur, büyük dayaktan,

Karganın kavgası, yavru aşkına,
Darbe yiyen kedi, döner şaşkına,
Yavrunun üstünde, tur atıyorken,
Engel olmak ister, gözyaşlarına.

Çaresiz dolanır, çok feryat eder,
Takati tükenir, ümidi biter,
Diğer yavruları, düşünüyorken,
Ağlaya ağlaya, çekilir gider.

Birisi tesadüf, geçerken yoldan,
Küçük yavrucağı, görür uzaktan,
Kaldırıp kenara, koyayım derken,
Haberi bulunmaz, üzgün kargadan.

Kargayla insanın, mücadelesi,
Şaşırıp kalıyor, bu neyin ne si,
Saldırıyor karga, susmuyor sesi,
İşte böyle olur, evlat sevmesi.

Önce bebeğini, bir yana taşır,
Mezar yapacağım, diye uğraşır,
Son duayı yapar, yanık sesiyle,
Yukarda kardeşler, durmaz ağlaşır.