Tesadüfen Yine Sen Şiiri - Gökçen Yıldırım

Tesadüfen Yine Sen
Düştüm geldim kaderden sana nimet diye
Yorgun düştü besbelli yüreğin sevda diye diye
Görmedi gözlerim korkup caydı yanından
Ve korktuğum devraldı adını çoktan
Bir gurbetlikte tanıdıklık duygusuyla
Soluyorum havasını sen varsın diye
Ötelerden berilere sürüklendim sonunda
Çakışan yollarımız neyin izidir?
Gözlerinde heyecan salınışın sanki bir küheylan
Nafile bunlar yoksa yüreğinde esaslı bir kahraman
Bir şehrin kucağında salınırken aheste aheste
Sılamdan bir yüz karşımda sevdası benden öte
Aynı havayı solurken telaşla
Denk düşen sadece bir soluk bu hikâyede?
Susturamadığım ruhum haykırırsa adını sonunda
Bu şehir esaslı bir gönül yumağı bende
Çözülüp gider yolların sonunda
Gurbetliğe yakışanı giymek var niyetimde
Sense sanki her kurşuna amade bir yürekte
Karşımdasın işte bilmişliğin son haddinde
Varlığınsa kim bilir öteden beri hep benimle
Habersizken yüreğinden sevdalanmıştım sevdaya
Ada sana gerek yoktu yazılması için bir destana
Meçhul aşklarımdan bihaber aldandı çoğu
Sadakat emanet yârin emri
Yokluğunda da tutmak gerek bu yemini
Hayrın tesadüflerde saklıysa
Adın elbet bu gönlün nasibi
Sense bu devranın veli nimeti
Gözyaşlarım saklı tespihimin tanelerinde
Sen yaşla sarılı yasıma dokundun ellerinle
Tekdüze sevdalara inatla direndim kendimce
Olmazlarım hep ağır geldi bu kefede
Vuslat seninle olacaksa bu şehirde
Tesadüf diye bir şey yok bu hikâyede.