Tesadüf Olmayan Tesadüf Sen

Tevâfuk: Gecenin Hikmeti

Bulutsuz, açık, lacivert bir geceydi.
Dolunay ve yıldızlar,
sahne ışıklarını açmışlar sanki;
Akdeniz gecesi,
ziynetlerini kuşanmış muhteşem bir kadın…

Kumsalda, deniz kenarında,
bir elimde iki kadeh,
diğer elimde bir şişe şarap…
Yakamozlar, çarşaf gibi serilmiş suya.
Ilık bir meltem dokunuyor tenime.

Ve…
Yanıma oturdu;
bütün sadeliği,
bütün duruluğu,
bütün saf güzelliğiyle bir kadın.

Ne güzel bir tesadüf…
Ama öyle mi gerçekten?

Sırtımda bir ton günah;
Sırat’tan geçip cennete varan bir günahkâr gibiyim.
Ya da
bir ton sevapla
Sırat’ı geçemeyip cehenneme düşen masum biri.

Gözyaşlarımla cehennemi söndürdüm belki,
belki de bir kibritle cenneti yaktım.

Araftayım.
Ve o kadın yanıma oturdu.
Yanında bir şişe şarap, iki kadeh…
Vardım yanına.
Çölde gürül gürül akan buz gibi bir ırmak gibi
kadının güzelliğinde sarhoşum.

Sessizlik çöktü önce.
Sonra yüreğini açtı.

Dedi ki:
“Koca şehirde sadece iki otomobil vardı.
Bir gün çarpıştılar.
Bu rastlantı mıydı?”
“İlk defa olmuştu bu,
gerçekten tesadüf müydü?”

Muhabbet koyulaştı.
Gül yüzlü, bülbül sesli o dilber
ne varsa döktü içini.
Barış vardı,
huzur,
esenlik,
sevgi ve merhamet.

Ve sordum kendime:
Bu, Yaradan’ın hesapladığı bir tesadüf olabilir miydi?
Sabaha kadar muhabbet etmek,
birbirine denk iki ruhun aynı âna düşmesi,
aynı yöne bakması…

Kalu belâ’dan beridir mi tanıyoruz birbirimizi?
Tesadüf olmayan tesadüf mü bu?
Özellikle tesadüfe verilmesi mümkün olmayan bir tevâfuk mu?

Belki de her şeyin arkasında
ilâhî bir kasıt vardı.

Külli iradenin,
cüzi iradeler üzerinde bir cilvesiydi belki bu karşılaşma…

Ve şimdi anlıyorum:
Evet…
Buna tevâfuk diyorlar.