Tesadüf Değil Şiiri - Gözde Hatiboğlu

Karanlık kısımlarımızı aşk sanıp yansıttığımız insanlar var hayatlarımızda
Gün ışıyıp aydınlandığımızda korkularla kalışımız,
Gölgesiz, yalnız, karmaşanın tam ortasında kendi başımıza duruşumuz var

İnsan aşk sanıyor işte iç dünyasının olgunlaşmamış taraflarını
Yansıdıkça karşıdan gözleri kamaştıkça kamaşıyor
Yaralanıyor, büyüyor o yaralarla zaman geçtikçe
Çok sonra fark ediyor aslında ötekinin iyileştirmeyeceğini
Hastalanmış yüreklerin başkasına faydalı olamayacağını
İşte bu farkındalıklarla durup bir başına ağlıyor geçen yıllara
Pişmanlık yok ama insan kızıyor işte bazen yaşadıklarına
İzin verdiği için kendine her seferinde biraz daha yara almaya
Ve anlıyor gözleri açıldığında,
İnsan da kedi misali, kendi yarasını kendi yaladığında iyileşiyor

Tesadüf sanıyoruz yaşadıklarımızı aşkla karşılaştığımızda
Mistik anlamlar yüklüyoruz belki üstüne
Mutluluğu oynamaya çalışan, çaresizliğini saklayan heykel misali
Taş kesilmiş bir hal alıyor sonra insan
Hayatta herşey aslında olağan, aşk da onlardan
Sevdiğini saklamadan yaşayan, gözlerinin içi parlayan
İki yetişkin insan sadece ihtiyaç olan
İşte bu nokta durduğum yer
Sen, ben ve aşka dair aramızdaki herşey; olağan

Yanılsama değilim artık gerçeğim
Tam öğle vaktinde güneşin en tepede olduğu yerdeyim
Gölge yok, karanlık yok, aydınlığım
Seni sevmeye nerde başladığımı hatırlıyorum
Tecrübeler kazandım hatalar ve yaralar sonunda
Doğruyu gördüm yanlışın içinden çıktığımda
Şimdi gülümsüyorum
Seni seviyorum demenin keyfini çıkarıyorum

Tesadüf değil yan yana oluşumuz
Aşk bizim için hazırlıklarını tamamlamış geliyor
Zaman yok artık
Birikte bir hayat bizi bekliyor

(20.Şubat.2011)