Tesadüf Şiiri - Nazif Koç

Bir bahar başlangıcının Pazar günüydü,
Şubat ayının dördü, seninle karşılaşmamız
Adını hatırladığıma o kadar sevinmiştim ki
Merhaba deyip tokalaştığımızda.
Elimi bırakmıyordun,

Ne yapıyorsun hocam, neyle meşgulsün?
Yerin nerede? Ayaküstü tarif etmiştim.
Ertesi gün üç defa gelmişsin komşulardan duydum.
Aynı gün yakalandım yerimde, sana
Uzun uzun iki eski dost gibi sohbet ettik
Ertesi gün sabahın yedisiydi gelişin
İlk kahvaltımızı etmiştik birlikte
Sonra,
Neyimiz varsa paylaştık, aylar sürdü.
Aşkımızı, sevgimizi, bedenimizi,
Duygularımızı.
Gözüm senden başkasını görmüyor,
Gözün benden başkasını görmüyordu.
Görüp kıskanmayan yoktu sevgimizi.
Ve ayrılalım deyip şakalaştıklarını
Uyguladın sebepsizce,
Hani seviyordun, bensiz edemezdin
Hani silmiştin beyninden eskileri
Hani dönmeyecektin eski günlerine
Ne umutlar kurmuştuk hatırlar mısın?
Nasıl da inanmıştım yeminlerine,
Gittin…
Gittin aldırış etmeden,
Ama ihanet etmedim, etmem de.
Bendeki sevgine ihanet etmeyeceğim
Hiç ummadığım bir anda arayacaksın,
Biliyorum.
Biliyorum, kimselerde bulamayacaksın
Bendeki aşkı, sevgiyi.
Kim tutsa ellerini,
Kim baksa gözlerine ıslak gözlerle.
Kim öpse dudaklarını ben sanacaksın, biliyorum.
Biliyorum bir gün özür dileyip arayacaksın,
Geldiğin gün şimdiki gibi bende kalacaksın.
Biliyorum acem, arap kızı…