Terzinin kefesinde kaldı Şiiri - Hilmi Efe

o güzel günler,
Ayrıldıgımız yerde kaldı.
Ak günleri örten perdeler,
Çekildigi gibi kaldı.
Çehrelerdeki tebessümler,
Ayrılık gününde kaldı.
Vede ettigin berduş varya,
Giderken sende kaldı..

Bir şubat günü veda,
Kısık bir sesle kulakta.
Sabahın ayazında titrek,
Karşılaştıgımızda sokakta,
O ayrılık günü oracıkta.
Bir veda busesi bile yok,
sen giderken,
Kala, kala, kaldım ayakta.
Her şey bıraktıgın gibi kaldı..

Takvimler zamanı geri sardı,
Aglamak,
Hüznümü tarifte küçük kaldı.
İki şakagımda zonklayan agrı,
Küçülen gözlerimi hüzün sardı.
Yüzümde beliren o derin çizgiler,
En son baktıgım aynada kaldı..

Kirli yorganıma sarıl ve büzül,
Ey anılar hoyratca sıralan ve dizil.
Efkarda bu gece kader denilen yazı,
Görünmez kalemle yazıl ve çizil.
İflas eden bedenim.
Yatak denilen sedyeye uzan,
Hayat denilen doktora kesil ve biçil..

Ne,nerde,nasıl,
sorular cevapsız kaldı.
Kulda günah diz boyu,
Kader günahsız kaldı.
Talihin hiçmi suçu yok,
Acılarım sebepsiz kaldı.
Bu çilenin bir bedeli olmalı,
Vurulan boynum diyetsiz kaldı..

Özlem,
En az şehvet kadar yakıcı.
Çile huzur kadar keskin kılıç,
Ölüm gibi istenmeyen son,
İsteyenler hayetta kaldı.
Ey gönül artık geceler senin,
Hayallerde istedigin dala kon.
Artık avut kendini,En son kondugun dal,
kış ortasında ayazda kaldı..

Kavuşmak,
Artık kıyamete kaldı.
Bekle israfilin suru üfürmesini.
Beni cehennem ateşiyle korkutmayın,
Dünyada yaşadım bin türlüsünü,
Ahiretin en harlı ateşini.
Cennet denilen süküt,
Senin gözlerinde kaldı.
O hesap denilen çetin günde,
Benim ahım,
Senin terazinin kefesinde kaldı...