Terzihane Şiiri - Nurşah Şenel

Orta yaşlı bir terzinin eline verdim yalnızlığımı
Hüzünlerinin paçaları uzundu ve yere sürünüyordu
Hırpalanmış ümitlerimi sürüklüyordu bilmeden
Ve sokak tozu zannediyordu
Haberi yoktu
Kırılıyordu yalnızlığım...

Çerçevesiz gözlüğünün üstünden bana bakan terzi,
paçalarından kesip bana uzattı yalnızlığımı
Şeffaf bir torbaya koydum onu
İçini görebiliyordum
Mutluydu...
Kurtulmuştu sonunda fazlalığından...

Tam kapıdan çıkarken arkama dönüp
''Kestiğin parçaları atma Terzi Amca'' der gibi baktım
Kimi yalnızlıklar yerleri süpüren hüzünlerden mahrumdur belki
Toza toprağa karışmak istiyordur belki
Belki susuz kalmış vurdumduymazlıkları vardır kimilerinde...
Gün gelir benimkinden aldığı hüzünlerle başka yalnız oluşları
yamalar
Başka yalnız kalışları...
Islanır aylak yalnızlıklar...

Belki terzihaneden dönerken
köşe başındaki kuru temizlemeye şöyle bir uğrar yalnızlıklar
Islanmış olmasa da hal hatır sorarlar...