Final haftasıydı. Sekiz saattir konuların, soruların, özetlerin dik yamaçlarında kürek çekiyordum. Kazan gibi olmuştu kafamın içi, hem de keşkek kazanı. “Bu kadar yeter, nefesleneyim biraz.” dedim.
Mutfağa gidip kahve pişirmeyi denedim, olmadı. Sallama çay yapsam diyecek oldum, “boş ver, test sorularını çözerken zaten yeterince salladım” dedim. Balkona çıktım. Beni görünce gülümsedi begonvil, fesleğen, kalanşo, biber, nar ve fasulyeler... Güneş saklambaç oynuyordu bulutlarla. Sokağa sapan seyyar satıcının sesi doldurmuştu sokağı. Bir sürü insan toplanmış, köşe başındaki inşaat alanında hafriyat çalışması yapan kepçeye bakıyordu. Ne kadar meraklı oluyordu şu insanlar!.. Bir bardak soğuk su içip çıktım mutfaktan.
“Ne yapsam, ne yapsam?” diye düşünürken miktarını günledir merak ettiğim kumbaramdaki paraları saymak geldi aklıma. Keyifle koştum kumbaranın bulunduğu misafir odasına. Tam kapıya uzanmak üzereydim ki birden yerde buluverdim kendimi. Baktım, gerçekten yerdeki kendimim. “Ne oldu?” diye soracak zamanım çoktu.
Yerler yeni cilalanmıştı ya; meğer koridordaki halı, basar basmaz fay hattı gibi hareket etmiş ve düşürmüştü beni kendi ayak ucuma. Bir elimle sızlayan kolumu ovuşturuyor, diğer elimle kapının koluna tutunmaya çalışıyordum.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta