Evdeydim,
Yalnız yaşadım yıllarca
Tek başınalığın vermiş olduğu mutluluğu
paylaşıyordum kendimle
Mutluluk paylaştıkça büyür demişlerdi
Lakin
Her kendimle paylaştığım mutluluk
Küçülerek yok oluyordu
Büyütmeyi bir türlü başaramadığım
Tek başına mutluluğu yaşıyordum
Evdeydim,
Unutuldum...
İşteydim,
Kalabalığın nefretini büyütüyordum içimde,
İş yaparken açtığım müziğin sesi
Kalabalığı bastırmak için sürekli sondaydı
İçimde hep bir dert ve tasa ile
Düşüncelerimi paylaşıyordum kendimle
Hepsi birer bilgi idi ve paylaştıkça çoğalmalıydı
Gittikçe küçüldüler, yokoldular
Bilgisiz ve düşüncesiz kaldım,
İşteydim,
Kovuldum...
Sendeydim
Kalbinin derinliklerine saklanmış
Uyanmanı bekliyordum.
Dertlerimi paylaşacak yalnız sen vardın,
Uyanmadın
Yine kendime döndüm,
Tek başıma kendimle dertleştim,
Paylaştıkça azalması gereken dertlerim
Giderek çoğaldı
Yalnız kaldım
Kendime küstüm
Sendeydim,
Yok Oldum...
Kayıt Tarihi : 21.2.2010 11:46:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!