Ters düz Şiiri - Kpt Yılmaz Bektaş

Gölgelerin arasına karışıp daha da uzaklara
Ayakların altına serilmişlerken bulutlar suda
Rüzgar da yok havada renkli uçurtmalar da…
Her bir şey dönerken beyazlarla siyahlara
Beyaz olan niyeyse beyazda kalmış yalnızca
Çiçekler yüzünü dönerken arkasına sıra sıra …
Hayret etmiyorum artık hiç bir yeni şeylere
Sanki tam ayaklarımdan aşağı asılmışım da
Bir bakışım hiç değişmemiş sanki anılarıma
Hayretim de ondan geçmiş şaşkınlıklarıma
Zaten tersken, ters yüz olsak ne olurdu ki
Ya da eğrilseydik bilindik düz yolumuzdan
Bir şey eksilmezdi yok nasıl var olamazsa
Var farz edilenler de öyle yok olamaz sonra
Bizim bilmemiz yeter de artar mutlaka ama
Yanlış doğru demeden hep vazgeçmek neden
Gittiğin kadar geri dönmek ne kadar zorsa da!
Asıl dönmesi gerekenler geri dönmezse daha
Gökyüzü kızarmaz ise o eski bilindik yerinden
Gölgenin falan insafına kalırsak anlamadan!
Yaz, sabahının ne farkı kalır kış akşamından
Çok üşürüz mutlaka, donarız da kaç zaman
Her şeye razıyım razı olmasına da peki sonra
Ya baharlar yeşermezse gelecek zamanlara
Eski yağmurlarda yağamaz ki yeni Nisanlarla
İnsanlar mutlak vazgeçer artık yorulmaktan
Çiçekler de açmazlar sonra boylu boyunca
Yan yana da gelsek ne faydasız, toplansak da
Kuruyup kalırız susuz; bu bakir topraklarda
Tükenmeden tüketmenin yolu bulunsun da
Varsın değişsin her şey kendi zamanlarına
Bir daha gelmeyeceğiz belki bu dünyaya Güneşe dokunamazlar peki ya hayalle rüya…
Sanki her şeye sahip olabilecekmişiz gibi güya!

Yılmaz BEKTAŞ