Terör Şiiri - Vasfi Okur

TERÖR

İçimizde ki terör belası…
Tam otuz yıldır, otuz binin üzerinde can. Hele evveliyatını da hiç sormayın. Her kim olursa olsun, can; candır ve Allahın emanetidir. Allahın verdiği bir canı almaya sebep olmak, çocukları yetim eşleri eşinden ayırmak… Daha besmele demeden yaşanan aile dramları ki, her biri bir yürek yangınıdır.
Ya yaralanıp sakat kalanların dramları… Onların kiler meğer ölenlere benzer. Yıllarca süren tedaviler, kaybedilen uzuvlar, yıllarca yarım yamalak yaşamalar. Hem kendi hem sevenleri…
Ya bu devletin harcadığı; savunma sanayine, sağlık giderlerine, personeline… Nasıl dirilsin bu ülke? Bu giderleri bir de teknolojiye ve eğitime aktarıldığını düşünün her halde Avrupa ülkelerinden aşağı kalır yanımız olmazdı.
Bazen düşünürümde; neden bir Hıristiyan devletinde yok. Ya da daha yakınımızdaki Avrupa ülkelerinde… Nerde bir terör görsem muhakkak İslam ülkelerinde…
Bu İslam ülkelerinin cehaletinden mi, yoksa kaderinden mi olsa gerek.
Cehalet mi? Yok canım o kadarda cahil değiliz. Hele de bu zaman da? Cahil mi kalmış Allah aşkına, herkes karını zararını biliyor, hele bir beş kuruşunu al, bak ne yapıyor Allahın kulları.
Kader derseniz; tedbir takdiri bozar tamam. Ama nerde bizim tedbirimiz. Sevki İlahide sevk eder kaderi yaşatmak için elbette ki bizlere kaderlerimizi yaşatacak bir sevki İlahi vardır, ya kulun yönü? O; hangi tarafa bakıyor, şerre mi hayıra mı?
Rahmetli Bedizzaman Saidi Nursiye gelmişler; “tam zamanıdır bizde ayrılalım” demişler. Olmaz demiş. “Hakiki bir Müslüman, samimi bir Mü’min hiçbir zaman anarşiye ve bozgunculuğa taraftar olamaz.” Gelenleri geri göndermiştir.
İşte yön bizlere…
Biz bu yönde olursak kaderin mesuliyetinden kurtulmuş oluruz, kader yine bildiğini işler.
Bence, sadece baş olma duyguları ağır basan bir takım insanlar güruhunun bir tülü tatmin olmayan muhteşem egolarının dışa yansıyan çirkin tezahürleridir.
Birileri silah yapar, sonra Pazar arar. Nedense bu pazarları hep İslam ülkeleri olur. Muhakkak ki satacak birilerini bulurlar. Bilmem ki ne zaman gömecekler savaş baltalarını bizim Daltonlar. Öyle görülüyor ki; bizde bu Daltonlar oldukça onlarda silahlarını satacaklar.
Ne fark eder ki onlar için: Ha Türk, ha Kürt. Onlar için ne değişir. Ha, Hintli ha Afgan… Sonuçta birileri para veriyor, birileri de ölüyor. Yaşasın saf Müslümanlar…
Neyi bölemedik?
Koca vatan.
Kime yetmiyor bu topraklar? Ne olur huzur içerisinde yaşayıp gitsek. Yok. Olur mu? Bizler ne için duruyoruz? Ölmek için. Birbirimizi yemek varken…
Amerika; içinde ki Kızılderili halka neden özerklik vermiyor. Adamların nesli nerdeyse soyu tükenen nesiller arasına dâhil olacak. Ya da İspanyada ki ayrılıkçı Bask örgütü… Neden böldürmüyorlar vatanlarını? Ya İngiltere; bir parça Monarko Adasını ve Falkland Adası için ne mücadeleler verdi. Kim ülkesinden bir parça toprak verir hatta mezar için bile vermezler.
Bizler neden bölünelim? Bölünsekte, rahat mı bırakacaklar. “Böl, parçala, yut” misali. Bölünelim; sonrada yutulalım. Bizler yutulmak için gelmedik. Her ulus gibi bizimde toprak bütünlüğümüz en tabi hakkımız. Bölünmeyeceğiz de. Birilerine de alet olamayacağız. Hele birilerinin silah pazarı hiç... Uzaktan kumandayla idare edilecek bir millet değiliz. Belki birilerinin teşebbüsü vardır. Uysal koyun hiçbir zaman olduk. Kim teşebbüs eti ise kendileri bölündü. Rusya; bölmeye kalktı, kendi bölüdü. Ya İngiltere; parçalandı gitti. Güneşin batmadığı imparatorluktu. Kuzeyde küçük bir adayla yetinmek durumunda kaldı. Şimdi de Amerika. Bakalım gelecek günler neye gebe. Göreceğiz. “Azgınlık arşa dayandı mı geri dönermiş.” Tarihte birçok örnekleri var. Denediler. Helak olup gittiler. Bu topraklar boş değil ki… Vala Allahın tokadı yenmez. Peşinen söyleyelim. Belki bizler bu gün acze düşmüşüz. Gücümüz yetmeyebilir. Belki bu gün alttan alıyoruz. Ya yarın? Yarına daha çok var. Görelim Mevla neyler. O hep güzel eyledi. Buna hiç şüphe yok. Bize düşen; birlik ve beraberlik…
Kim terör olmuşsa, önce kalbine baksın. Orada terörü bulacaktır. Önce kalbimizde ki terörü Said edelim. Nefsi emmaremiz. O, Sâid oldu mu, ortada ne terör kalır nede şaki.

Vasfi OKUR