Terminal Ayazı Şiiri - Nilgün Toptancı

Hayata karşı her beden öyle direnişte ki
Mülteci duygular kaçıp gidiyor
İnsanın benliğinden daha da ıraklara
Dur diyemiyorsun

Yorgun hasta kırılgan ruhlar
Aciz bedenlerimizi sarıp sarmalayan
bunalımlar buhranlar.
Bitmesini umutla beklediğimiz dertler
Her şey insanı bir çit gibi nasıl da sarıp sarmalamış...

Bir terminal tenhasında
Bir iç Anadolu kentinde
Soğuktan donmuş bedenleri
Alıp götürecek olan trenlerin rötarı bile
İnsanı tüketmeye yetiyor
Saat sabahın 6 sıysa
Gün doğmuşsa bir de
Gar lokantasının o nahoş müziğiyle insanlar uyukluyorsa
Artıyor bile..

Karşımda
Elimi uzattığımda dokunabileceğim bir beden
Bu garın hışmına uğradı az vakit önce
İlkin sıcak bir terleme
Bir kendinden geçiş..
Üşütmüş bedeninin acizliğine kurban gidip
Uyuyakalıyor bir 6:25 vaktinde
Kalemime sarılıyorum
Yalnız başıma
Çayım ve sigaramla düşüncelere dalıyorum
Çayım terminal ayazında soğuyor
Sigaramsa bitiyor ardından..
Bir yenisini yakıyorum
Arkamda 70 yaşlarında bir amca
Benimle aynı şeyleri yaparcasına
Ard arda sigarasını yakıyor
Gazetesini okuyor ve uyuklamaya başlıyor
Tam çaprazımda ise iki küçük adamı uyur vaziyette buluyorum
Bu iç Anadolu kentinin kaderine şaşıyorum
Bütün gün ağladı bu şehir
Bütün gün tüm içini döktü üzerimize
Biz de kabul ettik onu bedenlerimize
Gözyaşlarını akıttık içimize
Bu şehrin gözyaşlarıyla dolaştık sokaklarında
Güle oynaya....