Terliklerimin Altında Biriken Çocukluk

Nasıl da küçülmüş ayak izlerim,
toz taneleriyle karışıp
terliğin köşelerine sıkışmış.
Biri dut ağacının gölgesinde koşarken,
biri annemin "ayağını üşütme" sözüne takılıp kalmış,
biri de sokak lambasının
erken yanan ışığına bakakalmış...

Her adımda biraz daha dağılıyor,
kaldırım taşlarının arasına
saklanmış bir tekerleme gibi.
Belki de çocukluğun ağırlığı değildir,
terliğin hafifliğidir taşıyamadığım.

Zaman, çivisi çıkmış bir tahta;
çivilerimse hâlâ
o eski mahallede bir çakıl taşının altında.
Ve ben,
her gece yatağıma giderken
ayağımın altına takılan
o küçük, sivri sese
"Anne" diyorum hâlâ...