Terli Zaman Şiiri - Fatma Yiğit Berber

Leylakların gölgesine sığınan kokun, hesap soruyor çiğ tanelerinden ve siliniyor senli, benli, bizli ağlamaklı dokunuşlar.

Soyunurken yağmursuz vagonlar delik deşik akşamlara, ellerinde ezilmiş gül hüznü, sızım sızım sızlıyordu çamurlaşan edebi gidişinle.

Günahkar gezen takvimler, Tanrı'sız vuslat da ibadete dururken ellerimden sökülüyor adının öznesi. Ellerim düştükçe aklımın ucundan , yokluğunu tavaf ediyorum, sana gelme isteklerimi sığdıramıyorum hiçbir yere.Ceplerimden taşıyor öksüz bekleyişler.

Pencere önünde kopan tufan gölgeni götürüyor merhabalarımdan. Masada üç beş kitap, kağıt, kalem birazcıkta olsa ısıtıyordu yüzümde ki Temmuz üşümelerini. Okuduğum kitaplarda duran parmak izlerin, eşlik etmiyordu yeni hikayelere. Gözlerim, harflerin oluşturduğu yeni hayatlar da yine yalnız ve dalgın, onlarda dağıtmıyordu kederleri.

Perdelere sinen kokunu sıyırıyorum. Bakıyorum tek başına sokağımdan geçenlere. Yıllar sonra kaldırımda gülümseyen serçe, kanat çırpıyordu burnumda sızlayan yolculuklara. Ettiğim bütün ahhlara inat, bozuyorum eyvallahı olmayan yeminlerimi ve topluyor küfürlerim, titrek ayaklarının bencilliğini.

Tıkıyor beni nabzından öptüğüm şiirler. Pencere pervazlarını sıvazlarken kadehimde yarım kalan gün yarası, yokluğunun çatı katını kilitliyor pervasız sarhoşluklarım.

Elbisemin altına saklanan yamalı şehirler göğün bakireliğini sıvazlarken, çeketinin altında dölleniyordu bağ bozumu zaman.

Sorgulama sakın beni!

Avuttum hep kendimi, avuçlarıma bulaşan artık gülüşlerinle. Biraz da eskittim kan oturan düşleri. Çatlak topuklarıma otururken gurbet, göğüs kafesimin kuşkulu kollarında çift çift sen doğurdum, seni tanıdım karanfillerin teninde.

Yüzün benzersiz eşim. Bir uyku ve ağırlaşan zamanın keşmekeşliğinde eskiyen yanını biçtim. İçimin ayaklanmaları dursun diye